In de wolken

Het subtiele geklapwiek boven me en de grote afstand tot de grond onder me trokken mijn aandacht uit de diepten waarin hij verstrikt verzeild was geraakt. De parelmoerblauwe lucht strekte zich uit in alle richtingen, en het uitzicht werd enkel hier en daar gevarieerd door roodroze wolkvegen die net door de opkomende zon met een penseelstreek op het schouwspel werden gezet. Onze wereld is het immer evoluerende kunstwerk van de zon.
Ik vloog in de richting van de opkomst, en langzaam liet de zon de horizon steeds verder achter zich. Hij bekeek en genoot van elk deel van zijn kunstwerk, en brandde op mijn naakte onderrug, terwijl mijn vleugels me koelte toewuifden. Snel scheerde ik langs de lucht en de wolken, waarvan de kleuren naarmate de dag vorderde langzaam wegsmolten in het blauw. Pas als je vliegt merk je hoe erg je als mens aan de grond vastgenageld bent, beperkt in je bewegingsvrijheid; al die kanten die je niet op kunt gaan. Ik herinner me te hebben gedacht hoe groot ik wel niet moest lijken voor al die miniscule dieren die ik op de grond, ver beneden, zag krioelen.
Omdat de zon inmiddels hoog aan de hemel stond wist ik al een tijdje niet meer of ik de goede kant aan het opvliegen was. Het was bewolkter geworden; ik manoeuvreerde tussen de in de lucht hangende meren door, op zoek naar de heldere lucht, waarvan ik wist dat hij zich ergens schuil moest houden. Toen ik een open plek had bereikt draaide ik me om, en bleef een tijdje opeen m'n plaats in de lucht hangen. Ik keek tussen de wolken door en zag een stuk achter me een regenboog op alle manieren contrast bieden aan de inmiddels vlak grijs geworden lucht. Ik stevende er recht op af, maar verloor hem uit het oog door de schuivende donkerblauwe wolken die mijn zicht belemmerden. Ik vocht mij een weg door de uitzichtloze situatie die je hebt als je in de wolken bent..

De waas van natheid accumuleerde in druppels op mijn lijf en vleugels. Met zijn allen trokken ze mijn steeds natter en zwaarder wordende vleugels naar beneden, maar ik was te goed in het tarten der zwaartekracht om zomaar op te geven. Met enkele krachtige slagen sloeg ik het water van mijn vleugels, en schoot ik tevoren uit de wolkenmassa, waar het eerste dat ik zag de veelbelovende aanblik van alle kleuren die je je kan bedenken was.
Ik nam geen tijd om te rusten, en vloog direct op de regenboog af. Ik kan je vertellen dat door een regenboog heen vliegen het mooiste is dat je je kan voorstellen. Niet alleen mijn lichaam en tot voor kort witte vleugels werden omgetoverd in de geweldigste combinaties van fonkelende kleursensaties, maar ook alles dat mijn geest kon bevatten was vervuld van de kleurrijkste vreugde. Een universele kinderdroom, die op een zo jong mogelijke leeftijd door de verwerpelijke uitwassen van de rationaliteit in elkaar gestampt werd, die lang na het opgeven van de zoektocht onverwachts tóch uitkomt. Zelfs mijn ogen waren van kleur veranderd, en daarmee de gehele wereld vanuit mijn gezichtspunt.
Met een als permanent voelende glimlach vloog ik door de langzaam richting aarde krommende boog van kleuren naar beneden. Mijn reis door de eeuwige blijdschap. Geleidelijk begonnen de kleuren te vervagen, alsof ik ze langzaam allemaal absorbeerde.
De regenboog was nu bijna geheel onzichtbaar geworden, maar ik kon vanaf hier de plaats op de grond al zien waar aan het einde van de regenboog de onvergankelijkheid van mijn geluk bevestigd zou moeten worden. Bijna was ik er.
Mijn vleugels zetten zich schrap, en ik kwam snel tot stilstand. Mijn voeten raakten de zachte grond, en mijn vleugels vielen van mijn schouders. Beseffend en vastgenageld aan de grond keek ik verwilderd om me heen, ik zag niets, niets dan het leven.