Het ochtendmens

Stel, je wordt wakker, zoals elke ochtend. Er zit iets in je oog, niet zoals elke ochtend. Wakker worden betekent niet dat je ook opstaat. Dit is een misverstand dat veel mensen nog wel eens maken.
Het is eigenlijk te vroeg om je af te vragen wat er in je oog zit, maar tegen beter weten in doe je het toch. Het is de alcohol van gisteravond. De lichtsterkte in je kamer bevalt dat oog dan ook niet, maar een deken over je hoofd trekken is de enige oplossing. Jouw enige oplossing. Is het je al opgevallen dat je constant in de tweede persoon aan het schrijven bent? Ah well, ben je ook eens origineel.
Je zet thee, en ergert je opnieuw aan het feit dat het te heet is om meteen te drinken. Op dit soort ochtenden kun je misschien beter heel veel water drinken. Alternatieven zijn niet aan te slepen in kwantiteiten die je hersenen zodanig moeten bevochtigen dat ze niet meer tegen je schedel aan botsen bij elke stap die je zet.
Muziek die bij je stemming past is misschien niet zo'n tactisch idee, maar het moet maar. Van die hyperactieve vrolijke muziek, daar moet je op zo'n moment al helemáál niks van hebben. Nadat je het zout zorgvuldig over je wonden verdeeld hebt pak je het dichtstbijzijnde leesbare, om dit vervolgens weer weg te leggen, omdat ook dit je ogen niet zint. Niet dat het uitmaakt. Je begint te twijfelen aan het nut van de dag, en vraagt je af waarom en hoe je ook al weer uit bed gekomen bent. Al dat gedoe, terwijl je er dezelfde avond toch weer in gaat liggen. Een beetje je levensfilosofie.
Jammer dat de muziek niet kabbelend op de achtergrond bezig is zichzelf te vermaken. De aanwezigheid is tergend. De overeenkomst ook. Je pakt je thee, die inmiddels te koud is om drinkbaar te zijn, en hebt het gevoel dat jou hetzelfde overkomen is. Als je begrijpt wat je bedoelt.
Je merkt opvallend vaak dat je telefoon niet gaat. Dat is vreemd, dat je als mens in staat bent om de afwezigheid van dingen op te merken. Terwijl je dit overdenkt worden de metaforische associaties je te veel, pak je je thee op, die blijkbaar al op was, en lach je niet eens meer om je eigen clever grapjes.